Swaziland & Zimbabwe

Lieve allemaal,

Het is even geleden dat wij een berichtje hebben geschreven voor onze blog. Hierbij hallo!
We hebben het druk gehad de afgelopen weken en ik denk dat we kunnen zeggen dat we super mooie ervaringen hebben opgedaan. De laatste weken zijn we in Swaziland en Zimbabwe geweest, hebben we veel nieuwe vrienden en families ontmoet en hebben we veel in bussen en auto’s gezeten. Dus hierbij een nieuw avontuur op papier.

Het begon allemaal op een vroege ochtend in Durban. Na een rit van acht uur kwamen wij aan op plaats van bestemming; Swaziland-Mbabane. We verbleven daar in de bush bush bij een groot gezin. Pappa, mamma en 17 kinderen. Waaronder 15 weeskinderen. Daar hebben we voornamelijk praktisch werk verricht met het gezin zoals; tuinieren, het huis schilderen, de weg repareren, getuigenissen en drama’s in de kerk, straat evangelisatie, kozijnen gezet en een huis stuken.

Hoogtepunt Lilian.
In Swaziland hebben wij kerst en oud & nieuw gevierd. We vonden het fijn om deze tijd bij een familie door te brengen. Op kerstdag hebben wij een maaltijd bereid en onze eigen kippen geslacht. ’s Avonds hebben wij het gevierd met een lekkere maaltijd en een hele groep mensen. We hebben worship liedjes gezongen en een stukje uit de Bijbel gelezen. De focus was hierbij op Maria. Maria was een gewoon meisje door God uitgekozen voor een bijzondere taak. Daarnaast moet het een hele shock voor Maria zijn geweest maar toch vertrouwde ze op God. Zo hebben ze weinig in het kinderweeshuis en voelen ze zich misschien niet bijzonder genoeg om door God uitgekozen te worden, toch gebruikt God ‘gewone’ mensen voor bijzondere taken als we op Hem vertrouwen. Dat was mooi om met de familie te kunnen delen.
Bij oud & nieuw hebben we er een goed feestje van gemaakt. We hadden wat vuurwerk gekocht en een romeinse kaarsen gevecht kon natuurlijk niet ontbreken. Na veel gelach en wat brandwonden zat oud & nieuw er weer op. Ondanks dat we onze families en vrienden gemist hebben, hebben we er het beste van gemaakt met onze DTS families.

Hoogtepunt Harco.
Op een zaterdag hebben wij een voetbaltoernooi georganiseerd voor de hele buurt. Het was erg mooi om op een sportieve manier kinderen/jongeren bij elkaar te brengen en het evangelie te verkondigen. Na een sportief potje voetbal hebben wij een drama laten zien en een bemoedigend woordje meegegeven. We hebben ervaren dat een simpel toneelstukje soms meer indruk kan maken dan een preek.

Hoogtepunt Matthijs.
Tijdens het evangeliseren op straat hebben wij een vrouw ontmoet die moeder was van 2 kinderen. Eén daarvan was lichamelijk en verstandelijk gehandicapt. Toen we zeiden dat we voor haar wil de bidden rende de moeder naar binnen om haar dochter te halen en vertelde ze aan haar dochter dat de Dokters buiten stonden. Eenmaal netjes aangekleed kwam ze naar buiten en ging ze op een stoel zitten. Ik denk dat God in meerdere harten die dag tegen ons zei dat we verwachtingen moesten hebben. God is degene die geneest. Na een half uur voor haar gebeden te hebben (met ondertussen elke keer even stiekem kijken of er iets gebeurd) was er niets te zien. Het meisje zat nog steeds met haar beperkingen in de stoel. Gefrustreerd? Ja, als God degene is die geneest en degene is die wonderen doet en dat wij dat mogen verwachten waarom gebeurd er dan niets? Ze kon wel lopen dus na het bidden stond ze op en begon met haar broertje te spelen. Het team dat naar haar stond te kijken genoot. Ze was blij, gelukkig en had een lach op haar gezicht. Ik geloof dat God ons die dag heeft laten zien dat we moeten begrijpen dat hij doet wat hij wilt wanneer hij dat wilt. Hij hoeft ons niet te laten zien dat hij almachtig is, daar hebben we zijn woord voor. Gehandicapt of niet God heeft een plan met haar leven. Wij moeten ook realiseren dat wat wij zien, mee maken en wat wij doen zeer bijzonder is en dat we daar ook van mogen genieten.
Matteüs 13:16 Gelukkig jullie ogen omdat ze zien, en jullie oren omdat ze horen! 17 Want ik verzeker jullie; vele profeten en rechtvaardigen hebben ernaar verlangd te zien wat jullie zien, maar ze kregen het niet te zien, en te horen wat jullie horen, maar ze kregen het niet te horen.

Na een mooie en goeie tijd gehad te hebben in Swaziland, zijn we doorgetrokken naar Johannesburg. We kwamen daar aan op een ywam basis, we zijn daar 3 dagen gebleven. In die 3 dagen rust konden we lekker bijkomen. De zaterdag zijn we met het hele team wezen paintballen. Het heeft wat goede blauwe plekken opgeleverd, maar wat is nou beter dan je hele magazijn op je leiders af te schieten. Dat zelfde weekend zijn we met een paar anderen naar Door of Hope geweest; een tehuis voor baby’s die verlaten of afgestoten zijn. We zijn daar heen geweest omdat de zus van Harco (Arina) een aantal jaar geleden daar gewerkt heeft. Onwijs leuk om te zien dat mijn zus daar haar hart heeft gevolgd. Ook vrij vreemd dat je 15000 km van huis bent en op een plek staat waar je sis ook was. Na een weekendje rust zijn we met z’n allen de bus ingesprongen om naar Zimbabwe te gaan. Na een hoop stress vroeg in de ochtend hebben we de bus maar net gehaald. De busrit was weer is tergend lang maar zoals altijd erg gezellig. Eenmaal bij de grens kregen we onze visa’s. Als je het over chaos hebt, dan heb je het over de grens van Zimbabwe. Vrachtwagen, bussen, taxi’s, fietsers, alles komt daar aan. Alle tassen openmaken om te kijken of er wat over de grens wordt gesmokkeld, maar we kregen allemaal ons visa en konden onze reis vervolgen. Een reis van twaalf uur bracht ons in Bulawayo; de hoofdstad van Zimbabwe. Wij kwamen daar aan op een oude ywam basis en hebben daar voor de plaatselijke kerk gewerkt, jeugdmiddagen georganiseerd en weer een hoop getuigenissen afgelegd. In het volgende weekend werden we opgesplitst. Karsten, Harco en Matthijs werden samen met Uncle Lysias naar Chivi gestuurd. Daar kwamen we aan in echt echt de bush bush. De predikant daar ontving ons erg hartelijk en er werd verteld wat ze van ons verwachten. Een paar preken, kids programma en weer getuigenissen. We hadden niet heel veel tijd om het voor te bereiden maar het is allemaal super verlopen. Matthijs en Harco hebben Africa style gepreekt; can I get an AMEN! HALLELUJA! Ashleigh, Ben, Kirsten, Tiffany, Sbonelo en Lilian zijn naar Cholocho geweest. We zijn daar met een super warm welkom ontvangen en hebben een mooie ervaring gehad. Het was werkelijk waar back to the basics.

We hadden die week ook een dagje vrij en waren zo gek om naar de andere kant van Zimbabwe te reizen. Lilian, Matthijs, Karsten en Harco vertrokken in de vroege morgen met een taxi om Victoria Falls te zien. Eén van de zeven wereld wonderen. Ons werd verteld dat de reis 6 uur zou duren maar het werden er 9. Maar goed, toen we daar aankwamen wisten we allemaal dat het echt de moeite waard was. Ongelofelijk om te zien wat een bakken waters daar non stop naar beneden kletteren en dat het nooit op houdt. Op dat moment konden we alle vier zien hoe onwijs machtig God is.

Na een goeie tijd in Bulawayo gehad te hebben, zijn we verder naar het Noorden getrokken. We kwamen daar aan in Mutare. Op de plek waar de bus ons dropte werden we opgepikt door verschillende mensen. We werden opgesplitst in tweetallen en ondergebracht bij verschillende gezinnen. Eenmaal aangekomen bij onze gezinnen zagen we dat het een en al luxe was. Tv, wifi, zwembad en onbeperkt koffie! Iets waar we lange tijd naar uitgekeken hadden. Ook daar hebben we voor de plaatselijke kerk gewerkt. Een kerk die je goed kunt vergelijken met de kerk waar wij in Nederland in zitten. Dat weekend hebben we weer een kidsprogramma gedaan wat zeker leuk was. Doordeweeks gingen we in de middag naar een weeshuis om daar Engelse lessen te geven en een hoop spelletjes te doen. Hetgene wat die kinderen in hun leven missen is liefde. Dan is het een voorrecht als je hun alle liefde kunt geven die je in je hebt. In de avonden hadden we jeugdavonden en hadden we het over 180 graden. Een u turn maken in je leven, het kruis voor je, de wereld achter je. Zimbabwe was werkelijk waar een prachtig land met prachtige mensen.

Nu weer op ons vertrouwde stekkie in Durban om even een paar dagen uit te rusten. Woensdag vertrekken naar Lesotho voor 18 dagen. Dat is alweer ons laatste outreach locatie. De tijd vliegt!

Tot na Lesotho! Dikke kus en knuffels van ons